Mevrouw en meneer de Bok
Ze lijken wat op mevrouw en meneer de Bok, je weet wel, die typetjes van André van Duin en Corrie van Gorp, zoals ze daar in de deuropening staan. Hij, zijn lange arm door die van haar gestoken, zij, haar versleten handtasje stijf tegen zich aangedrukt. Lange regenjassen, en bij mevrouw piept er een strookje gebloemde rok onder de jas vandaan. Ik ben net druk in gesprek met mijn ontzettende gezellige klantje die mij steevast iedere maand een bezoekje brengt.
“Goedemiddag.” Groet ik het echtpaar. “Is de manicuremiddag al voorbij?” Vraagt mevrouw, en kijkt mij aan met haar met vingerafdrukken beplakte bril.
“Nee, dat niet, maar ik zit vandaag vol, eigenlijk moet u zich aanmelden van tevoren.” “Maar wat moet er gebeuren?” Vraag ik toch maar belangstellend omdat ze zwijgend in de deuropening blijven staan. “Mijn man zijn nagels zijn veel te lang!” Zegt mevrouw en duwt haar schuchtere echtgenoot naar voren. “Kijkt u maar, dat is toch niet normaal? En weet u wat het ergste is….hij haakt dan achter zijn kies en wipt hem er zo uit, en dan kan ik erachteraan, soms ligt hij onder de tafel, daar kan ik natuurlijk nooit bij en moeten we wachten tot er iemand langs komt….begrijpt u….?” Mijn klantje staat op, ziet waarschijnlijk een hele erge noodzaak…”Ga maar even hoor,” zegt ze: ” ik moet toch ‘drogen’.” Dat klopt, haar nagels zijn net gelakt en moeten nog even drogen.
De vrouw duwt haar man naar mijn tafel, hij stribbelt tegen. “Welnee!” Roept hij, “het is helemaal niet nodig hoor, ze zijn helemaal niet lang, kijkt u maar.” Hij steekt zijn lange pezige handen uit en ik zie keurige nagels aan keurige vingers, maar inderdaad een beetje lang. “Gaat u maar even zitten.” Zeg ik. Zijn vrouw schuift de stoel naar achter en geeft hem een duw. “Ho ho, maar niet te kort hoor!” roept hij luid. En ik zie mijn klantje die verderop is gaan zitten in haar handen grinniken. Ik stel de man gerust en pak zijn hand. Op het moment dat ik wil vijlen trekt hij zijn hand abrupt terug…”AUW!” Schreeuwt hij. Ik schrik, en mijn klantje schrikt. Hij kijkt mij met grote ogen aan, en sist zijn gele tanden zichtbaar.
“Stel je alsjeblieft niet zo aan zeg!” Zegt zijn vrouw. ” Wat een vervelende man ben je toch, doe maar hoor juffrouw, knip ze maar af, zo kort mogelijk als het kan, ik heb geen zin meer om achter zijn kiezen aan te gaan! Is uw man ook zo lastig mevrouw?” Vraagt zij aan mijn klantje die inmiddels grote lol heeft. “Ik heb geen man meer, u bent tenminste nog samen.” Zegt ze.
“Poeh, nou, u hebt geluk dat u alleen bent hoor, ik word niet goed van mijn man!”
Ik krijg het er warm van. Klantje schiet in de stress van die opmerking en mevrouw wil dat ik de nagels van haar man knip terwijl hij ernstig tegenstribbelt. Ik vijl ze voorzichtig wat korter, hij houdt mij met argusogen in de gaten. Zodra ik zijn handen loslaat staat hij haastig op. “Zo…klaar hoor!” Roept hij opgelucht en kijkt mij triomfantelijk aan. Hij zwaait zijn grote handen in de lucht en drukt een dikke kus op de dunne grijze haardos van zijn vrouw waarop zij hem als antwoord een tik geeft. “Vreselijke man! En houd die kiezen nu binnen hoor!” Ik zie een twinkeling in haar ogen, onwillekeurig houdt ze van hem en hij van haar. Dat is duidelijk. Ik besluit er geen geld voor te vragen. Het was me een waar genoegen. Hij steekt zijn arm in de hare en samen schuifelen ze de deur uit. Klantje komt weer zitten en zegt “Ik ben bijna blij dat ik niet samen oud ben geworden met mijn man, wat een rust heb ik zeg!”
Dit artikel is geschreven door Yvonne Molenaar