Ik zie haar naam op mijn lijstje staan en zucht. Ik ben benieuwd hoe haar pet vandaag staat. Ik kijk op mijn horloge, ze is laat voor haar doen. Het is nog steeds geen tijd, maar mijn ervaring is dat oudere mensen altijd standaard een kwartier te vroeg zijn. Dus ik loop de gang op en zie haar aankomen. Haar stugge grijze haar rechtop haar hoofd. Een grimmige blik, ik ril, oei, dat belooft niets goeds.

Ze sleept zich voort achter haar rolator. Ze ziet me wel maar ze wil me niet zien. Ze rijdt gewoon door. Ik spring opzij, “Hallo mevrouw!“ groet ik haar vriendelijk…. Ze gromt. Ik moet toch wel een beetje lachen. Dat is wel eens anders geweest.

Ik moest erg wennen aan haar. Heb haar zelfs een keer gezegd dat ze maar niet meer moet komen als ze er toch niets aan vindt. Ik deed namelijk niets goed in haar ogen. Dan was de kleur niet goed, dan was het er al snel af, dan had ik haar pijn gedaan…Maar ze komt toch iedere maand trouw terug. En moeilijk hoor, om bij een bibberende oude vrouw nagellak op te doen. Het wil namelijk dat ze direct na het lakken alweer is vergeten dat ik ze gelakt hebt. Met als gevolg, de boel plakt overal aan en ik kan met aceton in de weer, en daarna opnieuw beginnen. Voor degene die ook nagels wil lakken in het verzorgingstehuis, laat nooit direct de hand los die je net gelakt hebt.

Maar goed, ze neemt plaats en steekt haar handen uit. “Wilt u een lekker kopje koffie?” doe ik een vredespoging. Ze kijkt me aan met haar met vingerafdrukken beplakte bril. Ik kijk haar glimlachend aan en wrijf zachtjes over haar perkamenten handen. En zowaar… ik zie een glimlach, “Graag,” zegt ze. En mijn dag is weer helemaal goed.

Dit artikel is geschreven door Yvonne Molenaar