Wanneer doe je het voor de ander, en wanneer doe je het voor jezelf? Bepaal jij zelf wat je mooi vindt, of wordt dit volledig ingevuld door je omgeving? En is het überhaupt mogelijk vanuit het oerbrein van de mens om zelf te bepalen wat je mooi vindt? Wordt schoonheid ingezet om gevoelsmatig te overleven in de ‘tribe’ waarin we leven? Of is het een vorm van luxe die hier los van staat?

Absurde beautynormen in de film ‘The Substance’
De film ‘The Substance’, die geregisseerd is door Coralie Fargeat zet aan tot nadenken. Het verhaal gaat over de noodlottige zoektocht van een actrice van middelbare leeftijd, om zichtbaar te blijven in een industrie die steeds absurdere en onbereikbare schoonheidsnormen de prioriteit geeft. Mede dankzij het vertonen van de zogenoemde ‘body horror’ slaagt Fargeat erin om hedendaagse beauty-thema’s als veroudering, identiteit en de druk van Hollywood in beeld te brengen. Hoewel de meningen verdeeld zijn over de kwaliteit van het overbrengen van de emotionele boodschap, is de film overduidelijk een kritiek op de obsessie van de maatschappij met jeugd en schoonheid.

Absurdistisch vs. naturel
De steeds hogere eisen die de beauty industrie met zich meebrengt, die vooral op een punt zijn gekomen dat ze surrealistisch zijn, of enkel voor een rijker publiek zijn weggelegd, brengt emotionele schade toe aan mensen. Het is namelijk een onhaalbaar doel. De afgelopen jaren is er een enorme groei geweest in het aantal plastisch chirurgische behandelingen, waar selfies en filters een grote rol in hebben gespeeld. Er zijn vrouwen voor wie de grens is bereikt, en weer compleet naar een naturelle look gaan. Maar daar is lef voor nodig in een wereld die veelal is gericht op het uiterlijk. De initiators van deze all-natural trend staan vooral nog eenzaam een nieuwe boodschap uit te dragen. De vraag is uiteindelijk: hoe ver moeten de beauty standaarden nog op een absurdistische manier stijgen, om een shift te veroorzaken naar een nieuwe beauty norm.

Mocht dit moment ooit komen, zal de economie er betreurd bij staan te kijken. Maar de harten van ieder in ons worden eindelijk weer wat meer gevuld met liefde. Liefde voor het mogen zijn wie we werkelijk zijn, en om daar zelfs de schoonheid in te ervaren. Dat dit laatste momenteel absurdistisch klinkt, is de wereld op z’n kop.