In de jaren ’60 introduceerde het Amerikaanse cosmeticamerk Coppertone als eerste een bruin zonder zon product op de markt, en dit werd snel gevolgd door andere fabrikanten. De producten waren destijds van slechte kwaliteit en zelfs vandaag de dag associëren mensen zelfbruiningsmiddelen nog met onaantrekkelijke resultaten zoals oranje handpalmen, strepen of een slechte kleur. Gelukkig zijn de formules van de bruin-zonder-zon producten de afgelopen jaren sterk verbeterd waardoor er een betere en egale kleur bereikt kan worden. Het werkzame ingrediënt in zelfbruiningsproducten is meestal DHA en/of erylthurlose, maar er zijn ook tanninglotions met waltnootextract.

Hoe werken bruin-zonder-zon producten?

De actieve werkstoffen in zelfbruiners zijn vaak DHA (Dihydroxyaceton), Erythruolose of walnootextract. De werking van al deze stoffen berust op hetzelfde principe: ze reageren met de aminozuren die deel uitmaken van het bovenste laagje van je huid. Door de chemische reactie ontstaat binnen enkele uren het polymeer melanoidine, dat zorgt voor een bruine kleur op de huid die vergelijkbaar is met de bruine teint die je krijgt als je een tijdje in de zon gaat liggen. Bij bruin zonder zon producten houdt deze kleur echter maar enkele dagen aan tot de huidcellen zijn afgeschilferd.

Verschillende tinten bruin

Omdat de aminozuren op je huid verschillend kunnen reageren op deze actieve werkstoffen kunnen er verschillende bruiningstinten ontstaan. Bij spraytanning in beautysalons of zonnestudio’s kunnen hogere concentraties gebruikt worden dan in de zelfbruiners voor consumenten waardoor het bruiningsresultaat donkerder kan zijn.

Geen bescherming tegen UV straling

Ondanks het feit dat de huid er mooi bruin uitziet is het slechts een laagje boven op de huid. Het is dus niet hetzelfde als het pigment dat door de huid wordt aangemaakt door de zon en het beschermt de huid dus niet. Adviseer je klanten om zich in te smeren met zonnebrandcrème als ze wel tegen de UV straling beschermd willen blijven.

Dit artikel is geschreven door Inge de Munnik.