Ze zit in een rolstoel, en volgens mij is ze nog niet zo oud. Haar gezicht staat scheef en haar ene arm hangt doelloos naar beneden. Haar lange zwarte haren bijeengebonden in een lage staart. Nog niet zolang geleden was ze aan het stralen, schiet het door me heen. Hoe wreed…

Ik groet haar en haar begeleidster gaat weg, laat haar achter bij mij. Ze zegt wat, maar ik versta haar niet. Haar grote groene ogen kijken mij vragend aan. Ik strek me over de tafel heen om te horen wat ze zegt. “Vroeger had ik mooie nagels” fluistert ze. Ik knik en pak haar hand. Ik zie lange gebroken en gekartelde nagels aan een sierlijke slanke hand, zonde.

Vroeger kon ik het zelf,” fluistert ze weer, “ik heb een hersenbloeding gehad”. Ik heb de neiging om haar over haar hoofd te aaien. Ik heb diep medelijden met deze vrouw. Ik trek haar verlamde arm omhoog en kijk naar haar nagels. Ik wil mijn hoofd schudden maar verman me net op tijd. Ik glimlach naar haar. “Daar gaan we eens wat aan doen!” zeg ik zekerder dan dat ik me voel. Ze kijkt me dankbaar aan.

Ik vraag haar welke kleur ze mooi vindt, en of ze hele korte nagels wil of dat ze iets langer mogen blijven. Ik was haar handen in een lekker geurend badje en vijl haar nagels mooi rond. Haar nagelriemen verzorg ik met olie, daarna lak ik haar nagels in een mooie roze kleur. Ze praat zacht, maar als ik mijn best doe versta ik haar feilloos. Wat zonde van deze prachtige vrouw. Ze kan niets meer, ze doet niets meer, maar haar mondhoeken zijn tijdens de behandeling wel 10 cm omhoog gegaan. Wat ben ik blij dat ik nog wat voor haar kan betekenen.

Over deze Beautyspotter
Dit artikel is geschreven door Yvonne Molenaar. Yvonne geeft manicures in bejaardentehuizen. Zij schrijft regelmatig leuke columns over de beauty belevenissen van onze oudere medemens.