Ben jij net als ik een zzp-er met een aandoening? Of heb jij een ziekte en denk jij erover om voor jezelf te beginnen? Dan is deze column in het bijzonder gericht aan jou. Waarom? Omdat ik over dit onderwerp eigenlijk nooit iets hoor of lees en ik het hier graag eens over wil hebben. 

Ik heb een nagelstudio aan huis en daarnaast heb ik een chronische ziekte en een beperking (aangeboren afwijking aan mijn been). Ik kan alleen vanuit mijn eigen ervaringen spreken maar ik ben vooral  benieuwd naar die van anderen, van jou!

Keuze tussen ziekte of werk in de salon

Nu is het voor een styliste met een gezond lichaam en geest al druk om je salon draaiende te houden naast je eventuele (parttime) baan, gezin, studie, huishouden, enz. Voor een stylist die rekening moet houden met haar ziekte, energie, pijn e.d. kan ik me voorstellen dat het best pittig is. Als ik naar mezelf kijk vind ik het soms toch lastig om mijn energie te verdelen op momenten dat ik zeer vermoeid ben. Ik heb een aangeboren bloedafwijking waardoor mijn lichaam geen ijzer aanmaakt en vasthoudt, en chronisch bloedarmoede wat tezamen zorgt voor een zeer laag HB (hemoglobine/ bloedwaarde). Dit wordt om de paar maanden dan weer wat opgekrikt met bloed- en ijzertransfusies. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik vorig jaar voor het eerst een (acute) afweging heb moeten maken tussen mijn gezondheid of mijn salon.

Tijdens de feestdagen was ik erg vermoeid. Mijn HB-waarde was 2,7 (moet voor een gezonde vrouw minimaal 7,5 zijn) en na de Kerst heb ik een bloed- en ijzertransfusie gekregen. Ik heb toen de keuze moeten maken. Neem ik die transfusie eerder, voor de Kerst, maar zeg ik dan een aantal afspraken in week voor Kerst af? Ik ben dan namelijk 2 dagen in het ziekenhuis. Of trek ik nog even door tot na de Kerst, zodat ik mijn klanten kan behandelen en dus geld verdien? Ik heb mijn gevoel gevolgd en voor het laatste gekozen. Waarom? Als een transfusie ervoor zorgt dat ik me meteen minder vermoeid voel, dan is de keuze snel gemaakt. Maar dat is niet het geval. Pas na een dag of drie tot vijf ga ik merken dat ik me fitter voel. Dan heeft het voor mij geen toegevoegde waarde om mijn klanten af te zeggen en voor de feestdagen het ziekenhuis te gaan bezoeken. Vandaar dus mijn keuze om door te werken. 

Opvoeding en mentaliteit

Ik denk ook dat de manier hoe je omgaat met je ziekte inherent is aan je opvoeding. Als je als kind al ziek was, hoe gingen je ouders daar dan mee om? Werd je als “zieke” behandeld en heel beschermd opgevoed? Werd je verteld dat je minder kan of minder bent omdat je ziek bent? Of werd je juist verteld dat je doordat je ziek bent juist harder moet werken om te komen waar je gezonde medemens komt? Of misschien werd jou verteld dat jij precies hetzelfde bent als iedereen en dus ook net als iedereen alles kunt doen?

Van kleins af aan zei mijn vader altijd “pijn is fijn”. Toen vond ik dat regelmatig een hele vervelende opmerking. Ik dacht bij mezelf “Ja, ja, maar jij voelt niet wat ik voel.” Nu als volwassene begrijp ik dat hij mij op die manier heeft willen laten wennen aan het altijd hebben van pijn, zodat ik een zo normaal mogelijk leven kon lijden. Ik ben thuis ook nooit als “zieke” behandeld. Gewoon meedraaien met de rest en gewoon een baantje zoeken als je extra centen wilde verdienen. En dat is mijn ouders gelukt. Ik kan heel goed tegen pijn en er moet veel gebeuren wil ik vanwege de pijn bijvoorbeeld een afspraak afzeggen. Daarnaast hadden mijn ouders ook de “niet lullen maar poetsen”-mentaliteit.

De manier van opvoeden door mijn ouders heeft echter ook zijn nadelen. Ik kan de keren niet meer tellen dat ik over mijn grenzen heen ben gegaan. Dat is niet altijd erg, maar als het fout gaat, dan is het ook meteen ziekenhuis in en pas op de plaats maken. Pas de laatste 10 jaar heb ik geleerd om naar mijn lichaam te luisteren en mijn energie te verdelen. Daar werd ik ook een beetje door gedwongen omdat ik sacroïdose kreeg. Dan kan je wel van alles willen, maar je lichaam wil en kan helemaal niks doordat je in mijn geval veel pijn hebt, benauwd bent en ook zeer vermoeid bent. Dat was zeer confronterend maar ook een hele goede leerschool voor mij.

Hoe ga je ermee om?

Natuurlijk is het meestal je eigen keuze om zzp-er te worden terwijl je een ziekte hebt. Hoe dan ook, het is wel zaak goed na te gaan bij jezelf of je het gaat redden. Dat geldt voor iedereen, maar als je ziek bent dan komen er nog meer vragen bij kijken. Je zult eerlijk, open en realistisch naar jezelf en je situatie moeten kijken. Kan ik het aan? Kan mijn ziekte het aan? Kan mijn gezin het aan? Ga ik mezelf niet teveel overbelasten? Kan ik een beroep op mijn partner/familie/vrienden doen als dit nodig is? Het voordeel van eigen baas zijn is wel dat je je eigen tijd kan indelen. Neemt niet weg dat er nog veel bij komt kijken. Nadat je klant naar huis is moet jij je salon nog hygiënisch schoon maken, en daarna heb je nog energie nodig om boodschappen te doen en te koken. En vergeet niet je huishouden, administratie, inkoop, belastingen, beurzen workshops, sociale contacten…. Kost allemaal energie. En als je pijn hebt, heb je al minder energie, want pijn vreet energie. 

Heb ik over bovenstaande nagedacht voor ik begon? Ja, zeker wel. Heel lang. Mijn conclusie; ik ga het doen en ik ga het tot een succes maken! Mijn passie en enthousiasme stijgen boven de lichamelijke “kwaaltjes” uit. En tot op heden, of eigenlijk tot vorig jaar december, ging het prima en heb ik niet acuut keuzes hoeven maken tussen mijn gezondheid en mijn bedrijf. Mocht jij voor de keuze staan, luister dan naar je gevoel en bekijk de situatie daarnaast rationeel. Als beide hetzelfde zeggen, prima, zo niet is mijn advies; volg altijd je gevoel!

Hoe ervaar jij dit? Gaat het je goed af om je energie te verdelen tussen werk en privé of vind je het soms ook lastig? En wat doe jij om je grenzen te bewaken? Ik zou het erg leuk en fijn vinden als jullie een reactie willen plaatsen. Ben heel benieuwd hoe jullie hiermee om gaan. 

Tot volgende maand!

Saida